We waren eigenlijk pas twee dagen terug uit Spanje maar afgelopen zaterdag was het weer raak, we reden het rondje IJsselmeer. Het kilometer jaarrecord van de zaterdag ervoor is alweer verbroken. De route die we hebben gereden was om en nabij 320 kilometer, een prima training als voorbereiding op de 540 kilometer van de Styrkeproven.

Het was de bedoeling om begin juni de Zuiderzee route (350-400 kilometer) te rijden als laatste voorbereiding op de Styrkeproven maar omdat het fietspad over de Afsluitdijk voor de komende drie jaar is gesloten gaat dat helaas niet door. Afgelopen weekend was voorlopig voor fietsers de laatste kans om de Afsluitdijk te gebruiken. Sinds 1 april kan je als fietser alleen nog met behulp van een pendelbus de oversteek maken.

In alle eerlijkheid had ik mijn twijfels of ik er goed aan deed om na de zware campagne in Spanje al meteen zo’n zware rit te doen bij terugkomst. Ik liet het vooral afhangen van de benen. Een herstelrit op donderdag en vrijdag voelde ze goed genoeg. Ik hoorde ook op vrijdag dat er een groep van rond de twintig mensen mee zou gaan. Ik dacht meteen: ‘dat is mooi! Genoeg bordjes om leeg te eten’ 😉

Via Josien, een van de meiden in onze Styrkeproven groep, konden we aansluiten bij de Amsterdamse schaats en wielervereniging ZTIKZ. Jason, Rens en ik haakten met veel plezier aan. Wij weten namelijk hoe het is om het IJsselmeer rond te rijden met zijn drieën, of beter gezegd 2,5, maar daar kom ik zo nog wel op terug.

We spraken om 07:00 ‘s ochtends af bij het Flevobad in Amsterdam Noord. Jason woont in Amsterdam dus hij kon er rustig heen peddelen. Rens en ik wonen in Den Haag, dus mijn wekker stond op 04:30, heerlijk. De groep was redelijk goed gemengd met een flink aantal vrouwen erbij. In totaal waren er rond de 22 mensen die meegingen. Het was redelijk koud bij vertrek maar ik rekende op de zon voor later op de ochtend en de rest van de dag.

Ik heb niet veel ervaring met rijden in grote groepen, dus ik bleef in het begin toch maar een beetje achteraan hangen. Na een tijdje vond ik het wel prima en ging even bij de kop kijken om ook een beurt te doen. Eigenlijk was het tot de dijk voor Enkhuizen redelijk rustig en gebeurde er weinig. Een beetje kopwerk met Rens, nieuwe mensen ontmoeten en een beetje keuvelen, Jason zag ik vooral stabiel achterin rijden.

Een aantal kilometer voor Enkhuizen sprintte in even voor de groep uit voor een sanitaire stop. Toen ik weer achter de groep aan reed volgde ik de route de dijk op, terwijl ik iemand inhaalde en vroeg of hij bij de groep hoorde, hij zei van niet. Ik reed snel verder, maar zag in de verte op de dijk niks. Toen realiseerde ik dat die jongen de groep waarschijnlijk voorbij had zien rijden en keek ik achterom en probeerde hij mij in te halen om te zeggen dat ze niet de dijk op waren gegaan.

We besloten als vanzelf om samen maar vol te gaan rijden zodat ik ze kon inhalen aan het einde van de dijk bij Enkhuizen. Deze Olaf legde er een straf tempo op! We reden een paar kilometer rond de 40 kmh. toen ik werd gebeld. Rens legde uit dat ze verkeerd waren gereden en terug naar de dijk waren gegaan en nu dus achter mij zaten, dat kwam dus perfect uit. Tot het einde van de dijk hebben we rustig gereden en toen nam Olaf afscheid omdat hij toch wel wat meer tempo moest rijden omdat hij de Zuiderzee route deed, 360 kilometer.

Het was daarna nog even wachten bij Enkhuizen en toen was ik weer bij de groep. We reden verder en er gebeurde weinig de komende kilometers. Toen we bij de Afsluitdijk aankwamen draaide de wind met ons mee, dat was echt een geluk. We hadden vol de wind mee. We moesten rekening houden met de groep en reden stabiel met 35 kmh. over de dijk. Na een korte pauze in Makkum reden we verder, we waren over de helft! Hoe anders was het gevoel dit keer vergeleken met twee jaar geleden.