De Oude Dame
2 juni 2019
Na het debacle van de Amstel Gold was ik even afwezig maar ik ben er weer! Mijn fiets kon pas na ruim twee weken worden gerepareerd, ze draaien overuren bij de fietsenmaker. Vervolgens ging ik een lang weekend weg de dag nadat ik mijn fiets terug kreeg en dus was ik pas afgelopen week weer buiten op mijn fiets te vinden. Het was heerlijk om na bijna een maand binnen te hebben getraind weer naar buiten te kunnen, je vergeet best snel hoe mooi het is om buiten op avontuur te gaan.
Het was afgelopen weekend dan ook meteen goed raak, we hebben Luik-Bastenaken-Luik gereden (LBL). De oude dame van het klassiekerseizoen is een niet te onderschatten koers. Als het niet is vanwege de ruim 250 kilometer dan is het wel vanwege de bijna 4000 hoogtemeters!
Eerlijk gezegd was van te voren mijn moraal niet bijzonder groot. Na de dramatisch verlopen Amstel Gold zag ik er een beetje tegen op. De vraag was ook voor Jason of zijn gekneusde pols genoeg hersteld was om zo’n zware rit te overleven. Daarnaast waren de weersvoorspellingen erg wisselvallig. De ene dag werd er regen voorspeld en de dag erna droog weer en zon. Uiteindelijk hebben we twee dagen van te voren de knoop doorgehakt, we gaan!
We zijn om vijf uur in de ochtend gaan rijden zodat we niet al te laat zouden aankomen en genoeg tijd hadden om de volle 250 kilometer te rijden. We reden uiteindelijk rond 8:30 weg bij de auto, klaar om de oude dame te temmen.
Op een wat enthousiaste afdaling waarbij ik letterlijk op het randje door een bocht vloog met iets teveel snelheid had de eerst 100 kilometer niet zoveel om het lijf. Een gecategoriseerde klim bij La Roche en dat was het wel zo’n beetje. Natuurlijk weet iedereen die wel eens in de Ardennen heeft gereden dat er geen meter vlak is. Je bent ofwel aan het klimmen dan wel aan het dalen.
Misschien was het bezoek aan de patisserie op het centrale plein in Bastogne wel het hoogtepunt van de dag tot dan toe. Dit voorspelde weinig goeds, want we wisten ook dat er nog een kleine 3000 hoogtemeters geslecht moesten worden in de volgende 150 kilometer, die werden dus, op zijn zachtst gezegd, pittig.
We vertrokken weer met goede moed en gezien de donderwolken boven Bastogne was dat net op tijd. Vanuit daar volgt een lange rechte weg waar het verkeer met hoge snelheid overheen raast. Wij reden in de voor fietsers aangewezen vakken aan de kant van de weg. De plek waar alle rotzooi ligt en het was natuurlijk een kwestie van tijd voordat we lek reden. Helaas haalde regen ons hierdoor ook in toen we weer op weg gingen.
De volgende 50 kilometer bleef het gestaag regenen. In de Ardennen heb ik volgens mij nog nooit een compleet droge dag meegemaakt. Het viel mee, totdat we moest afdalen op nieuw asfalt, de broek en schoenen liepen meteen vol. Maar gelukkig kwamen er nog zoveel hoogtemeters dat we ons wel weer droog konden rijden als de regen zou stoppen.
Als snel doemde de tweede klim van de dag op, de Cote de Saint-Roch. Dat was geen misselijke klim. Stroken van 18% over een typisch Ardennen straatje waar je langs de voordeuren van mensen rijdt en je afvraagt of ze ooit op de fiets boodschappen zouden doen?
Het weer trok bij en na nog een paar iets minder zware klimmen kwamen we aan bij de Stockeu. Man! Wat een stijl ding is dat zeg, tot wel 25%! Ik ging redelijk omhoog maar volgens mij was dat een beetje het breekpunt voor Jason. Coen zeult een paar extra kilo’s vergeleken met ons maar gaat wel soepel omhoog. Toch merk je dan dat gewicht echt doorslaggevend is bij zulke klimmen.
Boven even een foto gemaakt van het standbeeld ter ere van Eddy Merckx en snel afdalen en weer door.
Daarna volgden snel op elkaar twee langere klimmen zoals Cote de Rosier van ruim vier kilometer lang. Ik moet zeggen dat ik tijdens deze rit heb ontdekt hoe handig een klimprofiel is op je fietscomputer. Ik gebruik een Karoo van Hammerhead en ondanks wat problemen met de software zo nu en dan, is het scherm met het klimprofiel fantastisch. Je weet precies tot welke kilometer je moet klimmen dus kan je de klim goed indelen.
Ondertussen wisten we dat we in de buurt van een andere legendarische klim kwamen, la Redoute! Een klim die ik twee keer eerder ben opgereden. Een keer in de regen en een keer in de verzengende hitte. Dit keer waren de omstandigheden prima, het weer was bijgetrokken, een zonnetje maar niet te warm, we hadden alleen wel 220 kilometer in de benen. Achteraf zag ik dat ik een nieuw pr. heb gereden, een minuut sneller dan de laatste keer. De invloed die deze klim kan hebben is indrukwekkend, van tjokvol moraal aan de voet naar grauwe blikken aan de top!
We konden inmiddels de stal ruiken en dan krijg je toch een extra boost om wat harder te rijden naar de finish. De route kruist zichzelf een paar keer op het einde en het zou dan ook niet compleet zijn als we niet verkeerd waren gereden. Tegen de tijd dat we dat doorhadden waren we al zover richting de auto dat we gewoon zijn doorgereden. Na 250 kilometer en 3800 hoogtemeters wordt de focus vrij nauw en is gericht op het einde halen.
Dit was een van onze voorbereidingen voor de Styrkeproven op 21 juni, dat is 540 kilometer met 3800 hoogtemeters. Na zo’n zware rit als Luik-Bastenaken-Luik realiseer ik me dat ik niet kan bevatten hoe die afstand moet zijn, dat is dus na LBL nog 300(!) kilometer rijden… waar ben ik in vredesnaam aan begonnen?!